Skąd mógł wiedzieć, że blask wstającego świtu
Na zawsze może odmienić jego życie?
Żegluje po morzu, lecz jego ster zboczył
Ku światłom latarni ze złotym skarbem.
Czy nie wiedział, że zadaje ból
Przez swoje nierozważne marzenia?
Przestraszony, zawsze się obawiał
Prawdziwych uczuć.
Po prostu uciekał
Zawsze odpływał
Po prostu pożegluje.
Jakże ja się zagubiłem, jeśli nie mam dokąd pójść?
Po co szukałem złotych mórz, gdzie spotykałem tylko chłód?
Jakim sposobem się zagubiłem? Odnawiam wciąż w pamięci.
I jak mogę cię obwiniać, kiedy to ja jestem tym, który nie umie wybaczać?
Te dni dryfują we mgle
Gęstej i obezwładniającej.
Jego życie grzęźnie, na zewnątrz piekło.
Wewnętrznie upojony.
Zacumował. Jak jego życie.
Ale woda zbyt płytka.
Spada szybko, w dół wraz ze statkiem
Zmienia się w cień.
Teraz jest rozbitkiem.
Wszyscy odchodzą
Oni odeszli
czwartek, 5 marca 2009
sobota, 28 lutego 2009
Warto wtopić się w głębię swych uczuć.
Nie powiem Ci nic o uczuciach, jakie towarzyszą w Twoim codziennym życiu.
Nie powiem Ci, jak je rozróżnić.
Nie powiem Ci czym jest radość, dopóki jej nie zaznasz.
Nie powiem Ci czym jest smutek, dopóki go nie doświadczysz.
Nie powiem Ci czym jest miłość, dopóki się nie zakochasz.
Nie powiem Ci czym jest miłość, dopóki nie będziesz kochany.
W końcu poznasz kogoś kto pomoże ci
Znajdziesz miłość żeby dla niej żyć
Wszystko jest niezwykłe,
Niezwykłe tak jak ty
poniedziałek, 2 lutego 2009
Patrzeć poprzez mrok
Chciałem zamknąć świat w swych dłoniach
Wiedzieć więcej niż dziś wiem
Lęk przed każdym dniem pokonać
Nie połykać snów na sen
Głodny tłum modlił się bym spadł
Każdy z nich chciał ściągnąć mnie w dół
Skrzydła me porozrywał wiatr
Moje serce pękło na pół
Patrzeć poprzez mrok i widzieć
Dostać więcej niż dziś mam
Cały w sobie krzyk wykrzyczeć
Z losem wygrać w to w co gram
Poszybować chociaż raz
Ponad śmierć, ponad czas
Wiecznie kochać, wiecznie żyć
Wolnym być, sobą być...
środa, 28 stycznia 2009
Rozdwojenie osobowości?
Czyja to... ręka?
Co? To moja ręka?
Zastanawiam się...
Czy moje istnienie stało się komuś potrzebne?
Co to?
Ja?
To ja.
Ja..., którego istnienia ktoś potrzebował.
Dlaczego? Dlaczego chcę się taki stać?
Dlaczego tak bardzo tego pożądam?
Te oczy..
Ten nos...
Te usta...
Dlaczego?
Dlaczego ten "Ktoś" jest?
Byłem kiedyś w nim.
Ale czym jestem teraz?
Tylko jeden stopień nieprzytomności...
Co to miało być?
To było tylko... małe... uczucie?
To było tylko... głupie złudzenie??
Co to tak naprawde było?
To nieszczęśliwy Ja...
tylko Ja...
Mówiłeś, że gdybyś mógł w niebo się wznieść, nie zleciałbyś w dół.
Twoje oczy stworzone są by patrzeć, patrzeć w błękit tego nieba.
Poznałeś już, czym smutek jest,
a teraz doświadczasz, czym jest ból.
Nawet to, co czuję do ciebie,
powiem ci, kiedy przyjdzie czas.
Jeżeli obudzisz się w nieznanym świecie,
Rozpostrzyj swe skrzydła i w górę się wznieś!
Mówiłeś, że gdybyś mógł w niebo się wznieść, nie zleciałbyś w dół.
Twoje oczy stworzone są by patrzeć, patrzeć w błękit tego nieba.
Gdy przez to przedrzesz się, znajdziesz swój cel.
Więc, spróbuj uwolnić się,
a wtedy leć, leć, po błękitnym niebie.
Jeśli szukałbym tęczy - tej, którą widziałem jako chłopiec,
Straciłaby swój dawny blask, nie znalazłbym siedmiu kolorów,
Lecz tylko, tylko gęstą mgłę...
Czas biegnie do przodu i zmienia świat wokół mnie,
I choć wszędzie szukam, nigdzie nie mogę cię znaleźć.
Więc zamykam oczy i otwieram swe serce...
Muszę wiedzieć, czy gdy spojrzę znów na świat,
to coś na lepsze zmieni się?
Może gdybym szczery był, to mgła rozwiałaby się.
Więc modlę się i krzyczę w głębi serca.
Kiedy tracisz coś ważnego, kiedy coś ulatnia się,
jednoczenie zdobywasz coś innego, czyż nie?
Lecz nie ważne, jak często dorośli mamią nas,
wciąż będziemy szukać własnej drogi przez życia czas.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
